Γράμμα από τον Ρήνο

Περιγραφή
“Μου λείπει η θάλασσα μαζί σου. Ακόμη και στα παγωμένα νερά με παρέσυρες πάντα, τι χάνουν αυτοί απέξω που απλά μας κοιτούν.”
Αυτός, ένας Έλληνας που ζει στη Γερμανία, γράφει σ’ εκείνη, μια Ελληνίδα που μένει στην Ελλάδα. Μέσα από το γράμμα αυτό αναδύονται δυο διαφορετικοί κόσμοι: ο δικός του, της Δυτικής Ευρώπης του σήμερα, ο δικός της, μιας Ελλάδας που προσπαθεί να βγει από τη φθορά -ο δικός του, του επιστήμονα, ο δικός της, της καλλιτέχνιδας- αλλά και το κοινό τους παρελθόν, οι κοινές αναμνήσεις, η πολύπλοκη σχέση τους, το πάθος τους δια μέσου του χρόνου.
Ο Φίλιππος θυμάται, αναπολεί: τη γνωριμία του με τη Δάφνη, αυτά που τους σφράγισαν στα φοιτητικά τους χρόνια, τη δεκαετία του ’60, αλλά κι αυτά που, ίσως χωρίς να το θέλουν, τελικά τους χώρισαν. Και τώρα;
Το γράμμα αυτό, με όλη τη νοσταλγική ατμόσφαιρα του Ρήνου τους, απευθύνεται απεγνωσμένα στη Δάφνη. Ύστατη ίσως προσπάθεια συνεννόησης και προσέγγισης, ίσως η παρακαταθήκη τους, ο φόβος του ορατού πλέον θανάτου, η ξαφνική μοναξιά, ο νόστος, όλα αυτά βγαίνουν σε μια ειδική για εκείνον στιγμή με μια μορφή λιτή, αλλά ταυτόχρονα χειμαρρώδη. Η Μαρία Ζαούση (1953-2005) γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε oικονομικά στο Wellesley College της Μασσαχουσέτης και στο London School of Economics (MSc.). Εργάστηκε στην Αγροτική Τράπεζα, ενώ μετά το 1980 εργάστηκε στο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας. Αρθρογράφησε σε επιστημονικά περιοδικά, στο “Αντί” με το ψευδώνυμο Μαριώ Ραπανάκη και στο “Marie Claire”. Γνώριζε καλά πέντε ξένες γλώσσες. Επίσης, παρακολούθησε μαθήματα δημιουργικής γραφής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και στο Iowa Writing Festival. Εξέδοσε τα λογοτεχνικά βιβλία: “Με χρυσά γράμματα θα γράψουν τ’ όνομά μας” (Εστία, 1990), “Γράμμα από τον Ρήνο” (Οδυσσέας 1994) και “Τα πορτοκάλια” (Εστία, 2001). Έθεσε η ίδια τέρμα στη ζωή της, στην Αθήνα, τον Μάρτιο του 2005.
Η Άννα Διαμιανίδη, έγραψε στα “Νέα”, στις 29.3.2005, με αφορμή την ξαφνική απώλειά της: “[…] Από το χρυσό της δόξας στο χρυσαφένιο των πορτοκαλιών βημάτισε συγγραφικά η Μαρία Ζαούση και μαζί της όσοι πίστεψαν στα ανατρεπτικά οράματα της τολμηρής δεκαετίας του ’70. Ο κόσμος θα άλλαζε από εκείνους τους συνεπαρμένους νέους και γι’ αυτό θα γραφόταν “με χρυσά γράμματα το όνομά τους”. Όταν οι μεγάλες λέξεις, οι μεγάλες ιδέες χλώμιασαν και υποχώρησαν μπροστά στην ορμητική πραγματικότητα, έμειναν οι μικρές να δουλευτούν σε ανθρώπινες ιστορίες. Αφού ο κόσμος δεν θα άλλαζε, έμενε να κοιταχτεί, να μελετηθεί, να περιγραφεί. Ακόμα και να κατακτηθεί. Αυτή την πορεία υπάρχουν πολλοί που την έκαναν εύκολα. Υπάρχουν εκείνοι που τον κατέκτησαν, κι άλλοι που ακόμα παλεύουν να τον καταλάβουν. Οι λέξεις έχουν αυτή την ευελιξία, μπορούν να διατυπώνουν τις φιλόδοξες ιδεολογίες, μπορούν και να υπηρετούν ταπεινά τη λογοτεχνία. H Μαρία το πάλεψε. Κατέγραψε καυτή την αγωνία της στο πρώτο της βιβλίο, στο δεύτερο, το “Γράμμα από τον Ρήνο” πέρασε σε πιο καθημερινές καταστάσεις, στο τρίτο πλησίασε εντελώς καθημερινούς ανθρώπους. Αλλά έφυγε απότομα, κόπηκε το νήμα ξαφνικά. Την ακούω να μου φωνάζει νοερά ότι με τα κείμενα δεν μπορέσαμε να κάνουμε τους διαλόγους που θέλαμε, δεν προλάβαμε, δεν ολοκληρώσαμε, μας πρόδωσαν οι λέξεις ή τις παραχωρήσαμε σε άλλους. Είναι η δεύτερη που χάθηκε σε τρεις μέρες, μετά τη Λευκή Μολφέση, από τις, πώς να τις πω, συντρόφισσες στην αυταπάτη της καταγραφής; Συνομήλικές μου και οι δύο, με το λογοτεχνικό τους πρόσωπο ανολοκλήρωτο. ”

Συγγραφέας: Ζαούση Μαρία
Εκδότης: Οδυσσέας
Έτος έκδοσης: 1995
ISBN: 960-210-205-5
Σελίδες: 125
Σχήμα: 21χ14
Κατηγορίες: Νεοελληνική πεζογραφία – Νουβέλα
Σειρές: Σειρήνες: Λογοτεχνική Σειρά

Τιμή σε ιστοσελίδες: 3.94 €